برای دیدن پاسخ به ادامه مطلب بروید
س: آیا انسان به صرف نماز و حجاب بهشتی میشود؟ می‌گویند: خدا گناهان اهل نماز را می‌بخشد و آیا می‌توان از ظاهر افراد بهشتی بودن آنها را تشخیص داد؟
ایکس – شبهه: بهشت «هدف» نیست، بلکه هدف «قرب الی الله»، یعنی همان رشد و کمال انسان است و بهشت جایگاه، مقر و مأوای انسان‌های تکامل یافته است.
بدیهی است که انسان نیز تکامل نمی‌یابد، مگر آن که هدفی جز «الله جل جلاله» نداشته باشد. یعنی جز او را به الوهیت و ربوبیت نگیرد، جز او را مؤثر در وجود نداند، به او معرف و ایمان داشته باشد، کاری به جز انجام اوامر او انجام ندهد، از نواهی او بپرهیزد، برای او اخلاص داشته باشد و خلاصه آن که عالِم و عامِل به «لا إاله الا الله» باشد و به «انا لله و انا الیه راجعون» و معاد اعتقاد داشته باشد. البته هر کسی به حد ظرفیت وجودی و امکان خود.
«إِنَّا أَنزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّینَ» (الزمر، 2)
ترجمه: ما [این] کتاب را به حق به سوى تو فرود آوردیم پس خدا را در حالى که اعتقاد [خود] را براى او خالصکنندهاى عبادت کن.
«وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ» (البینة، 5)
ترجمه: و فرمان نیافته بودند جز این که خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییدهاند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است.
پس اگر کسی چنین شد، به تکامل رسیده و اهل لقاء الله و استقرار در «عند ملیک مقتدر» میشود، و اگر در این سیر مرتکب گناهی شد، چنان چه به بنده موحد و مخلصش حضرت ابراهیم (ع) فرمود:
«قُلْ إِنَّ صَلاَتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ * لاَ شَرِیکَ لَهُ وَبِذَلِکَ أُمِرْتُ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُسْلِمِینَ» (الأنعام، 162 و 163)
ترجمه: بگو در حقیقت نماز من و [سایر] عبادات [سلوک] من و زندگى و مرگ من براى خدا پروردگار جهانیان است [که] او را شریکى نیست و بر این [کار] دستور یافتهام و من نخستین مسلمانم.
نماز، حجاب و ... دلیل نیست و کفایت نمی‌کند:
پس، اصل معرفت، ایمان و عمل صالح است و نه صرف نماز و حجاب نجات بخش انسان است و نه صرف هیچ عمل دیگری. مگر این که به امر خدا و برای خدا باشد. آن وقت است که موجب کمال گردیده و مأجور خواهد بود و البته خدا ارحم الراحمین است و به خاطر ایمان، نماز، توسل و سایر عبادات و توبه‌اش او را می‌بخشد و مقر و جایگاه او بهشت است.
روایتی است از پیامبراکرم (ص) که می‌فرمایند: «نگاه نکنید که چه کسی بیشتر نماز می‌خواند یا چه کسی بیشتر روزه می‌گیرد یا بیشتر حج به جا می‌آورد، «ولکن اُنظُروا الی صدق الحَدیث و اداء الاَمانة»، یعنی: لیکن ببینید چه کسی بیشتر حرف راست می‌گوید و بیشتر امانت داری می‌کند.»
و هم چنین می‌فرمایند: «لا دینَ لـِمَن لا عهد لـَه و لا ایمان لـِمَن لا اَمانَةَ لـَه - یعنی کسی که به عهدش وفا نمی‌کند دین ندارد و کسی که امانت‌داری نمی‌کند ایمان ندارد.«
هم چنین از امام صادق (ع) و دیگر ائمه روایت شده که صرف نماز یا طولانی بودن رکوع و سجده ملاک نیست، چه بسا به این کار عادت کرده باشد، بلکه ببینید وفای به عهد دارد یا نه؟
در هر حال خوارج امام کُش، اهل نماز بودند، در ظهر عاشورا نیز گروهی در سپاه یزید نماز خواندند و در تعقیبات آن امام معصوم (ع) را سر بریدند و هیچ از دشمنان و قاتلانی چون جعده نیز بد حجاب و بی‌حجاب نبودند. امروزه نیز بسیاری از ناصبین یا مسلمانانی که نوکری کفار و ظالمین را می‌کنند (مثل شیوخ سیاسی و مذهبی عرب)، به ظاهر نماز می‌خوانند و خوب و به جماعت و حتی در داخل مسجدالحرام می‌خوانند.
ملاحظه:
اما یک اصل را نباید فراموش کرد که بدون «نماز» و آن هم نماز مقوبل نیز هیچ عمل و عبادتی مورد قبول نمی‌باشد. نماز، که اوج و کمال بندگی و ارتباط انسان با خالق و رب خویش است، ستون خیمه‌ی دین است (الصلوة عمود الدین) – معراج مؤمن است (الصلوة معراج المؤمن) و بازدارنده از فحشا و منکر است (ان الصلوة تنهی عن الفحشاء و المنکر) و... . پس اگر ابتدا نماز قبول شد، به سایر امور رسیدگی میشود.
پس، اگر چه صرف نماز ملاک نیست، اما دلیل نمی‌شود که نماز سبک شمرده شود و کسی مثلاً خود را توجیه کند که من نماز نمی‌خوانم و نمازخوانان منحرف بسیاری نیز وجود دارند، اما کارهای خوب دیگر می‌کنم! این یک فریب شیطانی است برای خوب تجلی دادن استکبار و ابطال همان کارهای خوب دیگر در نظر انسان.
شناخت اهل بهشت و جهنم:
برخی برای تطهیر اهل گناه و ایجاد تشکیک نسبت به انحراف آنان از یک سو و تلطیف قلوب مؤمنین به آنها، تا بغض و مقابله‌ای نداشته باشند، دائم القا می‌کنند که «فقط خدا می‌داند چه کسی به بهشت و چه کسی به جهنم می‌رود و از ظاهر نمی‌شود تشخیص داد». و اضافه می کنند: «چه بسا آن که شما اهل بهشت‌اش می‌انگاشتید به جهنم رود و آن که اهل جهنم‌اش می‌پنداشتید، به بهشت رود».
بله، این درست است. فقط خدا می‌داند. اما خدا بندگانش را در نادانی و ابهام قرار نداده و رها نکرده است. وگرنه تشخیص اهل حق از اهل باطل ممکن نبود. لذا به بندگانش فرمود که اهل بهشت در این دنیا نیز مشخصاتی دارند و اهل جهنم نیز مشخصاتی دارند که هر دو را می‌توانید در گفتار، رفتار و سلوک آنها مشاهده کنید. چنان چه فرمود: حضرت محمد (ص) رسول خداست و آنانی که با او هستند، اهل بهشت‌اند. منتهی امت او را توصیف نمود تا هر کسی نتواند مدعی شود و دیگران را فریب داده و به انحراف بکشاند:
«مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاء بَیْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِی الْإِنجِیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ یُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیَغِیظَ بِهِمُ الْکُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا» (الفتح، 29)
ترجمه: محمد [ص] پیامبر (فرستاده) خداست و کسانى که با اویند بر کافران سخت‌گیر [و] با همدیگر مهربانند، آنان را در رکوع و سجود مىبینى فضل و خشنودى خدا را خواستارند، علامت [مشخصه] آنان بر اثر سجود در چهرههایشان است این صفت ایشان است در تورات و مثل آنها در انجیل چون کِشتهاى است که جوانه خود برآورد و آن را مایه دهد تا ستبر شود و بر ساقههاى خود بایستد و دهقانان را به شگفت آورد تا از [انبوهى] آنان [خدا] کافران را به خشم دراندازد خدا به کسانى از آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند آمرزش و پاداش بزرگى وعده دادهاست.
هم چنین فرمود: کفار، مشرکین، منافقین، اهل فسق و فجور، ناامیدان از رحمت الهی، اهل شرب خمر و زنا، عاق والدین، کسی که مال یتیم بخورد، قتل نفس کند، حق الناس داشته باشد و نیز ظالمین به بهشت نمی‌روند. پیامبر اکرم (ص) فرمود: فحاش به بهشت نمی‌رود و....
پس اگر این مشخصه‌ها در کسی هویدا بود، دیگر خودفریبی است کسی بگوید: «ظاهر ملاک نیست، چه بسا آنها به بهشت روند و بسیاری از کسانی که از اول تا به آخر عمر مؤمنانه و متقیانه زندگی کردند به جهنم روند». چنان چه فرمود:
«إَنَّ الَّذِینَ لاَ یَرْجُونَ لِقَاءنَا وَرَضُواْ بِالْحَیاةِ الدُّنْیَا وَاطْمَأَنُّواْ بِهَا وَالَّذِینَ هُمْ عَنْ آیَاتِنَا غَافِلُونَ * أُوْلَئِکَ مَأْوَاهُمُ النُّارُ بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ * إِنَّ الَّذِینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ یَهْدِیهِمْ رَبُّهُمْ بِإِیمَانِهِمْ تَجْرِی مِن تَحْتِهِمُ الأَنْهَارُ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ» (یونس، 7 تا 9)
ترجمه: کسانى که امید به دیدار ما ندارند (منکرین معاد) و به زندگى دنیا دل خوش کرده و بدان اطمینان یافتهاند و کسانى که از آیات ما غافلند * آنان به [کیفر] آن چه به دست مىآوردند جایگاه‌شان آتش است * کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند پروردگارشان به پاس ایمان‌شان آنان را هدایت مىکند به باغ‌هاى [پر ناز و] نعمت که از زیر [پاى] آنان نهرها روان خواهد بود [در خواهند آمد].
«إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِی الأَرْضِ جَمِیعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِیَفْتَدُواْ بِهِ مِنْ عَذَابِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ» (المائده، 36)
ترجمه: در حقیقت کسانى که کفر ورزیدند اگر تمام آنچه در زمین است براى آنان باشد و مثل آن را [نیز] با آن [داشته باشند] تا به وسیله آن خود را از عذاب روز قیامت بازخرند از ایشان پذیرفته نمىشود و عذابى پر درد خواهند داشت.
و ده‌ها آیه دیگر که مشخصه‌های قابل شهود اهل بهشت و اهل جهنم را توصیف و معرفی می‌نماید.
منبع: /http://www.x-shobhe.com
